Eit SmiO for alle!

I Universitas nr. 4 2011 skriv Kristian Lødemel at Studentmållaget i Oslo (SmiO) er «til meir skade enn gagn». Han meiner at SmiO er med på å halda på mytane om at ein nynorskbrukar er «vegetarianar, homofil, medlem av SU, NU, feminist og EU-motstandar».

Som leiar kan eg ikkje seia imot at SmiO har representantar frå alle desse «grupperingane», men eg tykkjer Lødemel viser eit for snevert bilete av SmiO slik det er i dag. Me er stolte av mangfaldet i laget, og ynskjer framheva at både i det noverande og førre styret har me medlem som studerer på BI og røystar Høgre. I SmiO har me plass til alle. Du treng ikkje forsvara andre mindretalsstandpunkt for å skriva eller arbeida for nynorsk. Fleire av medlemene våre skriv bokmål, men dei vert ikkje mindre medlem av den grunn.

At det gjerne er dei på venstresida i politikken som støttar nynorsk, heng saman med dei historiskpolitiske linjene i Noreg. Målrørsla, fråhaldspolitikk og forsvar av religiøse verdiar var ein del av bygdesamfunna sin opposisjon mot dei sentrale byområda på slutten av 1800-talet. At me i SmiO framstår som forsvararar av fleire politiske standpunkt, om dei er mindretals- eller fleirtalsstandpunkt, heng òg saman med at dei som fyrst er engasjert i éin organisasjon, gjerne er engasjert i fleire. Men me skal vera forsiktige med å gå ut over mandatet vårt og (mis)bruka organisasjonen til andre kampsaker.

Me er ein språkorganisasjon, og tek imot alle som vil støtta og hjelpa oss i arbeidet for nynorsken spesielt, og norsk generelt. Når Lødemel viser til at berre 2 prosent leverer masteroppgåva si på nynorsk, er det kanskje verre at det i 2006 vart levert 33 prosent på engelsk, og at prosenten sikkert ikkje har minska etter den tid.

Styret i SmiO ynskjer gjerne å ha med folk som Lødemel, som kan bidra med fleire og breiare perspektiv på målsaka, og som har vilje til språk.