Nådelaus kronikkpop

Mannen bak Mannen som elsket Yngve har gitt ut si første soloplate. Dei som har lese romanane, eller sett filmane, ventar seg kanskje nostalgiske popsongar om oppvekst, relasjonar, sårbarheit og lengslar. Og det er akkurat det me får på Ingen nåde: «Det va den sommaren då eg fekk motorsykkel og ein kjempefine hockeysveis», syng Renberg over eit trygt, gitarbasert komp, og ingenting i musikken tilseier at plata ikkje kunne vore gitt ut på eit kva som helst anna tidspunkt etter den sommaren tidleg på åttitalet.

Renberg er ingen stor vokalist, og melodiane hevar seg sjeldan over det middelmåtige. Me ventar oss naturlegvis mest av tekstane – og jo, han viser at han meistrar handverket, med fleire gode skildringar. Samstundes saknar eg noko av den lyriske kvaliteten.

Tekstane tenderer mot det overtydelege, som i apokalyptiske «Trenå står i brann»: «Det e vondt å forstå / At alt me har ska forgå». I sjangeren forteljande, kvardagsfilosofisk songlyrikk er Tønes ein klasse over, ikkje minst fordi han kan kunsten å antyde der Renberg utbroderer.

Fleire av songane handlar om å ville bryte opp og bryte ut av den plagsame samtida, og her finn me ekko frå dei litt smålege, moraliserande kronikkane til Renberg (sist under tittelen «DUMME TELEFON!» i Aftenposten før jul). «Sorri, venner» opnar slik: «Det har åpenbart gått for langt / dotter mi vil ha jacuzzi, sant». Dette er kronikk satt til utbrukt deLillos-melodi. Kjøp deg det boblebadet og slapp litt av, Tore – du kunne hatt godt av det.